اقتصاد فرهنگی مقاومتی
بسم الله الرحمن الرحیم
در شرایط تحریم که نظام استکبار جهانی ، کشور عزیز ما را در مضیقه ی اقتصادی قرار داده رهبری نظام اقتصاد مقاومتی را راهبردی برای مقابله با مکر دشمن برگزیده و راه را در اتکای به ظرفیت درونی میبینند.
شعار امسال نکات جالبی دارد...
جدای از اتفاقات ناگواری که در عرصه ی فرهنگ در حال وقوع است و انسان را به یاد دوره ی اصلاحات می اندازد و باید تدبیری برای آن اندیشیده شود و همانطور که رهبری فرمودند نقد شود ، شعار امسال زیبایی و نکات پشت پرده دیگری هم دارد... فرهنگ و اقتصاد با عزم ملی و مدیریت جهادی...
من میگویم فرهنگ از اقتصاد هم مهم تر است . حتما میپرسید چرا !؟ حتما جنابعالی هم از مرفهین بی دردی هستی که نمی بینی این همه مشکلات مردم را ! کسی که نان شب ندارد را چه به فرهنگ! و حتما میخواهید تنها حدیثی که همه مان خوب یادگرفته ایم را تکرار کنید که ای آقا فقر که در خانه ای داخل شود ایمان از پنجره بیرون میرود!
بله ، مسلما هم فقر و هم ثروت بیش از حد ایمان مردم را ضعیف میکند عموما نه خصوصا ( البته این توجیه بی ایمانی برای فقرا نیست بلکه اهمیت تامین کفاف را میرساند و هیچ نسبت جبری بین فقر و ایمان وجود ندارد چنانچه در صدر اسلام لباس هم کم بود چه برسد به پسته اما ایمانشان از کوه محکم تر)
اما بهتر است کمی از این قشری نگری ها بیرون بیاییم و توجه خود را به نسبت بین اقتصاد و فرهنگ معطوف کنیم.
ادامه مطلب...
اگر ملتی با فرهنگ استعماری بزرگ شده باشد مثل ایران زمان طاغوت پهلوی تنها مصرف کننده است و ملتی است که هیچ چیز از خود ندارد و شاید به جا باشد اگر در مجلس آن بگویند ملتی که نمیتواند آفتابه بسازد چطور میتواند صنعت نفت را اداره کند! ملتی که از نظر فرهنگی تهی شده و در مقابل تازه به دوران رسیدگان احساس خودباختگی میکند تا ابد مصرف کننده باقی می ماند و مثل زمان شاه پهلوی منتاژ کننده زیرا در خود توانی نمیبیند برای برای ایستادن بر روی پاهای خود و اداره ی خویش زیرا به او آموخته اند تو نمیتوانی ! شما انسان های درجه دو هستید که باید برای رسیدن به ترقی گوش به فرمان اربابانتان باشید…
بگذارید داستانی برایتان بگویم
وقتی به اردوی جهادی کرمان رفته بودم سوالی ذهنم را مشغول کرده بود و آن هم اینکه چرا مردم اینجا فکری برای روستای خود نمیکنند! روستاهایی که با آن گرمای طاقت فرسا که بیشتر شبیه بیابان بود تا آبادی ، مردم روستا میتوانستند با اندک همتی روستا را پر از نخل کنند تا هم در سایه آن استراحت کنند و هم خنکای سایه آن روستا را از آن جهنم زمینی نجات دهد... وفتی این علامت سوال و مایه ی تعجب خود را با یکی از بچه های اردو در میان گذاشتم با علامت تعجب بزرگ تری روبرو شدم که علامت سوالم را برطرف کرد، دوستمان میگفت وقتی در یک سفر جهادی برای ساکنین روستا دستشویی ساخته اند ، چشمتان روز بد نبیند ، دام های خود را در دستشویی بسته اند !!!
راستی چرا ؟ چرا اینها با فقر و سختی دست و پنجه نرم میکنند اما فکری برای رهایی از آن نمیکنند ؟
از نظر بنده مشکل را باید در فرهنگ توسعه جستجو کرد (البته این بحث آکادمیکشه و ما بخاطر تفاوت هایی که حضرت آقا ذکر کردن و تاکید ایشون، از این به بعد میگیم پیشرفت[1])
اگر ملتی بخواهد پیشرفت کند باید فرهنگ خود را تغییر دهد ، ملتی که تنبل ، مصرف کننده ، وابسته ، تقدیر گرا به معنای جبرگرا، مصرف گرا، فاقد اتقان در تولید ، تکرو و فاقد روحیه کار جمعی و خودباخته باشد مسلما همیشه انگل است[2] ، چه رسد به آنکه بخواهد اقتصاد مقاومتی را اجرا کند...
اما اشکال ما کجاست؟
یقینا ملتی با سابقه ی تمدنی ایران که در چندین برهه سرور جهان بوده[3] پتانسیل آن را دارد که دوباره عَلَم علم و تمدن و پیشرفت را بلند کند ، همچنان که کار را شروع کرده...
در این بین ملت با آسیب های فرهنگی متعددی روبروست که بعضا میراث استعمار خارجی ، دیکتاتوری و استکبار درونی و جهانی شدن (البته بیشتر جهانی سازی است) میباشد
خود حضرت آقا اشاره کرده اند که که روحیه نداشتن کار جمعی و فردگرا بودن بخاطر سلطه ی دیکتاتوری سالیان متمادی بر این مرز و بوم بوده و این درحالیست که اسلام فرموده ید الله مع الجماعه و فرموده تعاونوا علی البر و التقوی...
دوره ای بود که نفت خام ما را میبردند بشکه بشکه و به جایش کالای لوکس اروپایی وارد میکردیم ، جهان غرب با سلطه ی هژمونیک فرهنگ مصرف گرایی را تبلیغ میکرد و ما هم در پی توسعه و رسیدن به آرمانشهر غربی... خیلی دور نروید زمان محمد رضا شاه را میگویم که قیمت نفت بالا رفته بود که این امر هم ما را مصرف گرا و تجمل گرا کرد و هم وابسته ، با یک تیر دو نشان... در حالیکه اسلام به ما توصیه میکند در حد کفاف مصرف کنیم و اضافه مصرف را اسراف و حرام میداند( البته این به معنای استفاده نکردن از زیبایی ها نیست که نص قرآن کریم استفاده از زیورآلات را مورد قبول اسلام و نعمت های حلال را مخصوص مومنان در دنیا و آخرت میداند" حلیه تلبسونها" " قل هی للذین آمنوا فی الحیاه الدنیا خاصه یوم القیامه" ) و نص قرآن استیلای کفار را منع میکند : و لن یجعل الله للکافرین علی المومنین سبیلا...
متاسفانه روحیه روحیه تنبلی در کشور بسیار زیاد است در حالیکه پیامبر همیشه از دو کار ، کار سخت تر را انتخاب میکرد و گفته اند "المومن قلیل المئومنه و کثیر المعونه" و این یعنی زهدی که بد معنا شده ، زهد یعنی مصرف کم و کارایی زیاد و دل نبستن به دنیا " لکیلا تفرحوا علی ما فاتکم و لا تفرحوا بما آتاکم و الله لا یحب کل مختال فخور ( تا بر آنچه از دستتان میرود اندوهگین نباشید و بدانچه بدست میآید شادمانی نکنید و خدا هیچ متکبر خود ستاینده ای را دوست ندارد)
اصطلاح بساز ، بنداز که به گوشتان آشناست !؟ پیامبر دقیقا برخلاف ما بود یعنی چنانچه گفته اند محال بود داخل کاری شود مگر آنکه آن را دقیق و محکم انجام دهد و گفته اند روزی که فرزند پیامبر ابراهیم فوت کرد پیامبر وارد قبر شد شدند و خللی مشاهده کردند و آن را با دست مبارک خود درست کردند و فرمودند هر کدام از شما کاری کرد پس با اتقان انجام دهد
در این فرصت مجال نیست اما در سال جدید باز هم با هم کارداریم و این مطلب ادامه دارد
در آخر دست هایمان را بلند میکنیم و هم نوا با رسول خدا میگوییم :
خداوندا به ما در نان برکت بده که اگر نان نبود نه زکات بود و نه نماز
[1] الگوی اسلامی-ایرانی پیشرفت دو تفاوت اساسی با توسعه دارد اولا اینکه توسته تمام ابعاد را برای اقتصاد میخواهد اما پیشرفت تمام ابعاد حتی اقتصاد را هم برای تعالی و پیشرفت معنوی میبیند دوما درپیشرفت برخلاف توسعه فاصله تبقاتی جایی ندارد و جای خود را به عدالتی میدهد که حضرت آقا جدیدا فرمودند طبقه محروم باید اثرات اقتصاد مقاومتی را بچشند
[2] البته این کلکسیون زشتی هاست که متاسفانه ملت ما با آمیخته ای از خوبی ها آن را داراست
[3] چه در دوره هخامنشیان و چه در دوره ساسانیان و چه در تمدن اسلامی
